Han reiser Syria rundt med hÄp
Skal den syriske bibelleiaren kunne kÞyre landet rundt med biblar, treng han vÄr hjelp.
Gjennom heile krigen kÞyrde han Syria rundt med biblar. FÞrst med eigen bil, sÄ med offentleg transport dÄ det blei for farleg Ä kÞyre sjÞlv. Det var tungvint, men han gav seg ikkje, for han visste at folk lengta etter bÞkene han hadde med seg.
Trufaste norske gjevarar var med og gjorde arbeidet hans mogleg.
George Andrea kÞyrer framleis. Etterspur-naden etter biblar og kristne bÞker er minst like stor som fÞr. For Ä kunne forsyne folk med biblar, treng han framleis vÄr hjelp.
«Krigen er ikkje over for oss, sjÞlv om rakettane og bombene har slutta Ä falle. SÄ lenge folk hatar kvarandre, er det krig», seier han.
«Folk kjempar med Gud i Syria no. Dei ropar til han og spÞr om han har forlate dei, slik vi les i Salmane at David kjempa med Gud. Eg kan berre gjere som Jesus: GrÄte med dei som gret og le med dei som er glade. Og eg kan fortelje dei om Guds kjÊrleik. Den einaste som kan gje verkeleg hÄp, er Jesus. Og til sjuande og sist handlar hÄpet om at han ein dag ventar pÄ meg.»
No lever folket med konsekvensane av krigen. Dei lever med sÄr i sjela, minner som vekkjer dei om nettene og svolten som gneg i magen, fordi krigen og den Þkono-miske krisa har gjort dei fattige.
Dei lever med frykta for kva nye kriser som vil ramme. Med sorga over sine kjÊre som vart skadde eller drepne, og med lengten etter dei som har flykta frÄ landet.
Krigen splitta dei syriske familiane. Spreidde dei over landegrensene, sÄ dei ikkje lenger kan leve tett saman, slik dei gjorde fÞr. Og meir spreidde skal dei bli, for dei unge vil ut og vekk.
«Folk kjempar med Gud i Syria no. Dei ropar til han og spÞr om han har forlate dei, slik vi les i Salmane at David kjempa med Gud», seier George Andrea.
«Kva seier du til dei som kjempar?»
«Eg kan berre gjere som Jesus: GrÄte med dei som gret og le med dei som er glade. Og eg kan fortelje dei om Guds kjÊrleik.»
Han prÞvar Ä vise denne kjÊrleiken gjen-nom livet sitt og ved Ä gi folk biblar, sÄ dei kan lese og finne hÄp.
«Den einaste som kan gje verkeleg hÄp, er Jesus. Og til sjuande og sist handlar hÄpet om at han ein dag ventar pÄ meg.»
For mange blir det tent eit hÄp berre George Andrea kjem inn dÞra. Han er god pÄ relasjonar, held gamle kontaktar ved like og investerer i nye.
«I have to sit with them», seier han ofte. Med det meiner han at det er pÄ tide Ä setje seg ned med nokon, drikke kaffi og hÞyre korleis dei har det.
I desse dagar vil han ikkje minst hĂžyre korleis dei unge har det. NĂ„r unge syrarar seier dei ikkje har noko framtid, prĂžver han Ă„ oppmuntre.
«Eg seier at dei er der dei er, fordi Gud har sett dei der. Dei mÄ ikkje tenkje at dei ikkje har ei meining. Uansett kvar dei er, kan dei arbeide for Guds rike.»
Men det beste han veit, er Ă„ dele ut barnebiblar.
«Barna set verkeleg pris pÄ biblane. Dei fÞler at dei har fÄtt ei gÄve frÄ Gud. Bibelforteljingane blir ein skatt som dei ber med seg i hjarta.»
Folk merkar at George Andrea og Bibelselskapet bryr seg. Dei veit Ä verd- setje at han trufast vitja dei gjennom heile krigen. For den som fÄr fÞlgje general-sekretÊren pÄ reise i Syria, er det fint Ä sjÄ kva glede og respekt han blir mÞtt med overalt.
Etter 38 Ă„r i Bibelselskapet kjenner han stor takksemd.
«Det er ikkje ein jobb. Det er eit liv», seier han om arbeidet som syrisk bibelleiar.
«Heile tida ser eg Jesus i menneska vi mÞter. Difor vil eg ikkje arbeide med noko anna.»
NÄr han fortel om Guds kjÊrleik til menneske, fortel han ofte om mirakel han sjÞlv har opplevd i krigsÄra:
«Eg vart kidnappa, men er framleis i live. à bli sett fri var ei oppleving av at Gud elska meg og gav meg ein ny sjanse. Og etter alle Ära med krig har eg framleis eit hus, ein heim og ein familie. Eg har mykje Ä takke for.»
