Daniel

DĂ„ Daniel var ung, blei han bortfĂžrt.
Han var langt heimanfrÄ, og han bad til Gud.
Gud var med han i det framande landet.
Han var klok og blei leiar for rÄdgivarane til kongen.
Åra gjekk, kongar kom og gjekk,
og Daniel blei ein gammal mann,
men han var framleis den beste rÄdgivaren.

Ein ny konge overtok riket.
Han tenkte at han ville utnemne Daniel
til den Ăžvste ministeren i kongeriket.
DÄ blei dei andre ministrane misunnelege pÄ han.
Dei ville lure kongen til Ä fÄ Daniel bort.

Dei fekk kongen til Ă„ sende ut ei befaling.
Han baud at i tretti dagar skulle heile riket
be til kongen og ikkje til nokon annan gud.
Den som gjorde noko anna, hamna i lĂžvehĂČla.

Daniel var pÄ slottet dÄ han hÞyrde befalinga.
Han skjĂžnte at det var ei felle,
at nokon var misunnelege pÄ han.
Likevel gjorde han som han pleidde:
Han gjekk opp pÄ tak-kammeret
der vindauga vende mot Jerusalem,
og der bad han til Gud.

I det same blei dĂžra riven opp,
og inn storma vaktar med vÄpen.
Dei drog Daniel med til slottet,
der han blei stilt fram for kongen,
og fiendane hans skulda han.

«Daniel har bedd til guden sin,
kva vil kongen gjere med det?»
FÞrst dÄ forstod kongen
at det var ei felle.
Han var fanga av sitt eige ord.

Daniel blei dĂžmd til lĂžvehĂČla.
«MÄ din Gud redde deg!»
ropte kongen dÄ Daniel blei fÞrt bort.

Vaktene firte han ned i hĂČla.
Han skalv dÄ fÞtene mÞtte botnen.
Det var mĂžrkt og klamt,
han kunne kjenne den stramme villdyrlukta.
Det var mĂžrkt og stille,
han hÞyrde lÄg knurring.
Han merka at eit dyr var pÄ veg mot han
pÄ silkemjuke, dÞdelege potar.

Kongen bad heile natta.
Om morgonen sprang han til hĂČla.
«Daniel, har din Gud redda deg?»
Stille. SĂ„ hĂžyrde han nede frĂ„ hĂČla:
«Lenge leve kongen!
Gud sende ein engel.
Han lukka gapet til lÞvene i natt.»

«FÄ han opp!» ropte kongen.
Vaktene trekte Daniel opp igjen.
«Daniel, Daniel, er du ikkje eingong skadd?»
sa kongen og slo armane glad rundt han.
Dei gjekk saman til slottet.

Der blei fiendane til Daniel dĂžmde til lĂžvene.
Dei nĂ„dde ikkje botnen i hĂČla
fĂžr dei svoltne lĂžvene var over dei.

Men kongen skreiv eit brev som blei lese opp
overalt i det store riket:
«Dette skal alle folk og nasjonar vite:
Daniels Gud er den levande Gud!»

Klikk for Ă„ Ă„pne i nytt vindu

Les historia i Bibelen

1Medaren Dareios tok imot riket. Han var dĂ„ 62 Ă„r gammal. 2Dareios valde Ă„ setja 120 satrapar over kongeriket, plasserte rundt i heile riket. 3Over dei sette han tre ministrar, og Daniel var ein av dei. Satrapane skulle gjera rekneskap for dei, sĂ„ kongen ikkje skulle lida noko tap. 4Daniel merkte seg ut framfor dei andre ministrane og satrapane, for det var ei makelaus Ă„nd i han. Og kongen tenkte pĂ„ Ă„ setja han over heile riket. 5DĂ„ prĂžvde ministrane og satrapane Ă„ finna noko Ă„ klaga Daniel for i embetsfĂžrsla hans. Men dei greidde ikkje finna nokon grunn til Ă„ klaga pĂ„ han eller noko gale Ă„ seia om han. For han var pĂ„liteleg, og dei fann korkje forsĂžming eller feil hos han. 6DĂ„ sa dei: «Vi har ikkje noko Ă„ klaga denne Daniel for, om vi dĂ„ ikkje finn noko hos han nĂ„r det gjeld religionen hans.» 7No storma ministrane og satrapane inn til kongen og sa til han: «Lenge leve kong Dareios! 8Alle ministrane, guvernĂžrane, satrapane, rĂ„dsherrane og statthaldarane har halde rĂ„d og vorte samde om at kongen bĂžr senda ut ei forordning med eit strengt pĂ„bod om at kvar den som i tretti dagar bed ei bĂžn til nokon annan enn deg, konge, anten det er til ein gud eller eit menneske, skal kastast i lĂžvehĂČla. 9Gjev no eit slikt pĂ„bod, konge, og set opp eit skriv som ikkje kan kallast tilbake, etter medisk eller persisk lov som ikkje kan endrast.» 10I samsvar med dette sette Dareios opp eit skriv med eit slikt pĂ„bod. 11SĂ„ snart Daniel fekk vita at skrivet var sett opp, gjekk han inn i huset sitt. I takkammeret hadde han opne vindauge som vende mot Jerusalem. Der fall han tre gonger om dagen pĂ„ kne for sin Gud med bĂžn og lovprising, for slik hadde han alltid gjort. 12DĂ„ storma mennene inn og fann Daniel medan han bad til sin Gud og kalla pĂ„ han. 13SĂ„ gjekk dei fram for kongen og sa: «Konge, har du ikkje sendt ut pĂ„bod om at kvar den som i tretti dagar bed til nokon annan enn deg, konge, anten det er til ein gud eller eit menneske, han skal kastast i lĂžvehĂČla?» Kongen svara: «Jau, det stĂ„r fast etter medisk og persisk lov som ikkje kan endrast.» 14DĂ„ sa dei til kongen: «Daniel, ein av dei bortfĂžrte frĂ„ Juda, retter seg korkje etter deg eller etter det pĂ„bodet du har sendt skriv om. Tre gonger om dagen held han si bĂžn.» 15DĂ„ kongen hĂžyrde det, gjorde det han svĂŠrt vondt, og han bestemte seg for Ă„ berga Daniel. Heilt til solnedgang gjorde han det han kunne for Ă„ redda han. 16Igjen storma mennene inn til kongen og sa til han: «GlĂžym ikkje, konge, at det er medisk og persisk lov at ikkje noko pĂ„bod som kongen har gjeve eller noka forordning han har sendt ut, kan kallast tilbake.» 17SĂ„ baud kongen at dei skulle henta Daniel og kasta han i lĂžvehĂČla. Kongen sa til Daniel: «MĂ„tte din Gud, som du framleis dyrkar, berga deg!» 18Dei henta ein stein og la han over opninga til hĂČla. Kongen forsegla han med sitt eige segl og med seglet til stormennene sine, sĂ„ ingenting kunne endrast nĂ„r det gjaldt Daniel. 19Etter dette gjekk kongen til slottet sitt og fasta heile natta. Han lĂ©t ingen kvinner koma inn til seg. Og han fekk ikkje sova. 20Tidleg om morgonen, ved soloppgang, stod kongen opp og skunda seg til lĂžvehĂČla. 21DĂ„ han kom bort til hĂČla, ropa han pĂ„ Daniel med angst i stemma: «Daniel, du tenar for den levande Gud, har din Gud, som du stadig dyrkar, kunna berga deg frĂ„ lĂžvene?» 22DĂ„ svara Daniel: «Lenge leve kongen! 23Min Gud sende engelen sin og lukka gapet pĂ„ lĂžvene sĂ„ dei ikkje skadde meg. For eg er funnen skuldfri for han. Og mot deg, konge, har eg heller ikkje gjort noko gale.» 24DĂ„ vart kongen svĂŠrt glad og baud at dei skulle dra Daniel opp or hĂČla. DĂ„ dei hadde drege Daniel opp, fanst det ingen skade pĂ„ han, for han hadde sett si lit til sin Gud. 25Kongen baud no at dei mennene som hadde fĂžrt klagemĂ„l mot Daniel, skulle hentast og kastast i lĂžvehĂČla saman med borna og konene sine. FĂžr dei var komne til botnen i hĂČla, rauk lĂžvene pĂ„ dei og krasa kvart bein i kroppen deira. 26Etter dette skreiv kong Dareios til alle folk og nasjonar og tungemĂ„l over heile jorda:«Rikeleg fred! 27Med dette byd eg at folket i mitt kongerike, sĂ„ langt mitt velde rĂ„r, skal frykta og skjelva for Daniels Gud. For han er den levande Gud, han er til evig tid. Hans kongerike gĂ„r ikkje til grunne, hans velde tek aldri slutt. 28Han bergar og reddar, han gjer teikn og under i himmelen og pĂ„ jorda. Han berga Daniel frĂ„ lĂžveklĂžrne.» 29Daniel hadde stor framgang medan Dareios og persaren Kyros var kongar.

Les i nettbibelen